BIOTOP TANGANIKA

BIOTOPY ŚWIATA – TANGANIKA

ezioro Tanganika swoim rozmiarem przypomina raczej śródlądowe morze niż jezioro, bowiem jego powierzchnia to ponad 32 tys. kilometrów kwadratowych. Dzięki temu uważane jest za drugi co do wielkości zbiornik słodkowodny na świecie, zaraz po jeziorze Bajkał. Jego szerokość waha się do 20 do 80 kilometrów. Tanganika to także najdłuższe i drugie co do głębokości (również po Bajkale) jezioro na Ziemi. Swoją przepastną głębię, sięgającą 1470 metrów zawdzięcza usytuowaniu w strefie ryftu wschodnioafrykańskiego w Wielkim Rowie Zachodnim. Otoczone jest wysokimi górami (Góry Mitumba, Góry Maliba, Marungu), których masywy sięgają miejscami brzegów zbiornika.

Jezioro jest odizolowane od innych afrykańskich systemów wodnych od ponad 6 milionów lat, czego skutkiem jest wyewoluowanie ogromnej ilości endemicznych gatunków fauny i flory. Linia brzegowa o długości ponad 2 tys. kilometrów jest bardzo zróżnicowana. Najbardziej interesujące z punktu widzenia akwarystyki są strome skaliste fragmenty wybrzeża, które stanowią schronienie dla wielu gatunków ryb, ale jezioro posiada także piaszczyste i piaszczysto- kamieniste plaże. Najdłuższe fragmenty skalistego wybrzeża można znaleźć wzdłuż trzech najważniejszych basenów zbiornika : Zongwe, Kalemie i Kigoma. Jezioro posiada kilka wysp, wśród których najważniejsze są: Wyspa Kavala i Wyspy Mamba- Keyenda.


Rybak wypływający na połów w jeziorze

Większość dopływów jeziora ma charakter okresowy, ale zbiornik zasilany jest również przez kilka stałych rzek, takich jak Malagarasi, Rusizi, Lukuga i Lufubu, które w znacznym stopniu przyczyniają się do utrzymania obecnego poziomu wód i ich parametrów chemicznych. Ujścia rzek są piaszczyste i muliste, odznaczają się również bogatą roślinnością porastającą brzeg. Z jeziora wypływa tylko jedna rzeka- Lukugi, która wpada do Konga. Przy niskim poziomie wód bieg Lukugi ustaje (niektórzy naukowcy twierdzą również, że rzeka zmienia kierunek i wody wracają do jeziora) i Tanganika staje się zbiornikiem bezodpływowym.

Obfite opady pory deszczowej (od października do grudnia i od lutego do kwietnia w części północnej oraz od listopada do marca w części południowej) w zauważalny sposób podnoszą poziom wód, wnosząc jednocześnie dużo osadu i powodując zmętnienie jeziora, które poza tym okresem jest bardzo przejrzyste. W tym czasie można też często zaobserwować zakwit glonów na powierzchni zbiornika. Poza porą deszczową woda w jeziorze jest krystalicznie czysta, a jej przejrzystość sięga 20 m.

Wody jeziora Tanganika charakteryzują się się odczynem zasadowym (pH 7,5–9,2) i wysoką twardością (twardość węglanowa 7–11 stopni niemieckich, twardość ogólna 16–18 stopni niemieckich). Tajemnicą jest dość stabilna temperatura wody, która waha się pomiędzy 24 a 29 stopniami Celsjusza i tylko nieznacznie różni się na powierzchni i w głębi jeziora. Tlen obecny jest jedynie w górnej partii zbiornika, która sięga do 200 m w głąb na południu i do 100 m w części północnej. Poniżej znajduje się „martwa strefa” w której z powodu braku tlenu i dużego nasycenia związkami siarki niemal nie występuje życie. Pomimo silnych wiatrów wiejących na powierzchni, wody tych dwóch stref nie mieszają się ze sobą.

Większość interesujących akwarystów ryb zamieszkuje strefę przybrzeżną (litoral), lecz największa biomasa ryb pochodzi z otwartych wód (pelagialu).
Jezioro Tanganika uważane jest za najstarsze wśród jezior Afryki Wschodniej i posiadające najbardziej zróżnicowane genetycznie i morfologicznie grupy pielęgnic. Z tego też powodu jest często obiektem badań z zakresu specjacji ewolucji, czyli mechanizmów warunkujących powstawanie gatunków.

Flora i fauna jeziora
Pomimo niesprzyjających rozwojowi flory warunków (wysoka twardość i zasadowość wody) jezioro Tanganika nie jest pozbawione roślinności. Można tu spotkać zarówno rośliny pływające, takie jak grzybienie (Nymphaea) czy kotewki (Trapa), jak i sporo przedstawicieli flory typowo wodnej , takich jak rogatek (Ceratophyllum), pływak (Utricularia), rdestnica (Potamogeton) i nurzaniec (Valisneria). Zbiornik jest też zasobny w glony oraz fito- i zooplankton. Takie warunki sprawiają, że ryby mogą swobodnie wybierać wśród dostępnych rodzajów pokarmu.

Poza wieloma gatunkami endemicznych pielęgnic, które są niejako wizytówką jeziora, spotkać tu można również bogate przedstawicielstwo mięczaków
i skorupiaków. W wodach jeziora stwierdzono obecność 68 gatunków ślimaków (45 endemicznych) oraz 15 gatunków małży (9 endemicznych). Endemiczne gatunki ślimaków (np. Tiphobia horei) mają nietypowe wśród gatunków słodkowodnych pogrubienia muszli, charakterystyczne dla ślimaków morskich. Ślimaki występują w jeziorze w dużych ilościach, a składowiska ich skorup (szczególnie gatunku Neothauma tanganyicense), które dzięki parametrom wody nie rozkładają się, wykorzystywane są przez muszlowce z rodzajów Lamprologus i Neolamprologus.

W jeziorze żyje również 10 endemicznych gatunków krabów, wśród których najpopularniejsze to roślinożerny Krab biały (Platythelphusa immaculata)
i drapieżny Krab brązowy (Potamonautes platynotus). W wodach Tanganika można spotkać też takie ciekawostki jak słodkowodny gatunek meduzy (Limnocnida tanganyicae) oraz kobrę wodną (Boulengirina annulata stormsi)- jedno z najbardziej jadowitych zwierząt świata.
Najliczniejszą reprezentację fauny jeziora stanowią ryby, wśród których akwarystów najbardziej interesują tanganickie pielęgnice. Uważa się, że żyje tu ogółem około 300 gatunków pielęgnic, zróżnicowanych pod względem wyglądu, sposobu żerowania oraz stylu życia. Największą popularnością cieszą się pielęgnice z rodziny Tropheus, zamieszkujące litoral skalisty, które charakteryzują się ogromną różnorodnością kolorów i odmian barwnych w ramach gatunków. Są to krępej budowy ryby o długości kilkunastu centymetrów i specyficznym profilu, porównywanym nieraz do rzymskiego nosa. Hodując trofeusy możemy zaobserwować wiele ciekawych zachowań społecznych, a ich tarło jest wyjątkowo widowiskowe.
Równie dużą popularnością cieszą się niewielkie, bo zaledwie kilkucentymetrowe muszlowce, czyli ryby z rodzajów Lamprologus i Neolamprologus, składające ikrę w pustych muszlach ślimaków.

Ogólnie w Jeziorze Tanganika spotkać można pielęgnice następujących rodzajów:

Lamprologini, które dzielą się na:
– Altolamprologus- przedstawicielami są Altolamprologus compressiceps i Altolamprologus calvus
– Chalinochromis-przedstawiciele to Chalinochromis brichardi (Naskalnik Bricharda) oraz Chalinochromis popelini (Naskalnik dwupasy)
– Julidochromis- przedstawicielami są Julidochromis dickfeldi (Naskalnik Dickfelda) i Julidochromis marlieri (Naskalnik Marliera)
– Lamprologus- przedstwiciele to Lamprologus meleagris i Lamprologus ocellatus ( Muszlowiec wielkooki)
– Lepidiolamprologus- przedstawicielami są Lepidiolamprologus attenuatus i Lepidiolamprologus cunningtoni
– Neolamprologus- przedstawiciele to Neolamprologus brevis (Muszlowiec krótki), Neolamprologus brichardi (Księżniczka z Burundi) oraz Neolamprologus multifasciatus (Muszlowiec wielopręgi)
– Telmatochromis- przedstawicielami są Telmatochromis bifrenatus (Szczelinowiec dwupasy) i Telmatochromis brachygnathus
– Variabilichromis- przedstawicielem jest Variabilichromis moorii

Cyprichromini, dzielące się na rodzaje:
– Cyprichromi- przedstawiciele to Cyprichromis leptosoma i Cyprichromis microlepidotus
– Paracyprichromis- przedstawicielami są Paracyprichromis brieni oraz Paracyprichromis nigripinnis

Eretmodini, dzielące się na rodzaje:
– Eretmodus- jedyny przedstawiciel to Eretmodus cyanostictus
– Spathodus- przedstawiciele to Spathodus erythrodon i Spathodus marlieri
– Tanganicodus- jedynym przedstawicielem rodzaju jest Tanganicodus irsacae

Tropheini, które dziela się na:
– Interochromis- jedynym przedstawicielem rodziny jest Interochromis loocki
– Limnotilapia- jedyny przedstawiciel to Limnotilapia dardennii
– Lobochilotes- jedyny przedstawiciel to Lobochilotes labiatus
– Petrochromis- przedstawicielami są Petrochromis polyodon i Petrochromis trewavasae
– Pseudosimochromis- jedynym przedstawicielem jest Pseudosimochromis curvifrons
– Simochromis- przedstawiciele to Simochromis marginatus i Simochromis pleurospilus
– Tropheus- przedstawicielami są Tropheus brichardi (Pielęgnica Bricharda), Tropheus duboisi (Pielęgnica brabancka Duboisa) i Tropheus moorii (Pielęgnica brabancka Moora)

Ectodini, dzielące się na rodzaje:
– Aulonocranus- jedyny przedstawiciel to Aulonocranus dewindti
– Callochromis- przedstawiciele to Callochromis macrops i Callochromis melanostigma
– Cardiopharynx- jedynym przedstawicielem jest Cardiopharynx schoutedeni
– Cunningtonia- jedyny przedstawiciel to Cunningtonia longiventralis
– Cyathopharynx- jedynym przedstawicielem rodzaju jest Cyathopharynx furcifer
– Ectodus- jedyny przedstawiciel to Ectodus descampsii
– Grammatotria- jedyny przedstawiciel to Grammatotria lemairii
– Lestradea- przedstawicielami są Lestradea perspicax i Lestradea stappersii
– Ophthalmotilapia- rodzaj reprezentują Ophthalmotilapia boops i Ophthalmotilapia heterodonta
– Xenotilapia- przedstawiciele to Xenotilapia albini i Xenotilapia melanogenys

Bathybatini, dzięlące się na rodzaje:
– Bathybates- przedstawicielami są Bathybates ferox i Bathybates graueri
– Hemibates- jedyny przedstawiciel to Hemibates stenosoma
– Trematocara- przedstawiciele to Trematocara macrostoma oraz Trematocara marginatum

Limnochromini, które dzielą się na rodzaje:
– Baileychromis- jedynym przedstawicielem jest Baileychromis centropomoides
– Gnathochromis-jedyny przedstawiciel to Gnathochromis permaxillaris
– Greenwoodochromis- przedstawiciele to Greenwoodochromis bellcrossi i Greenwoodochromis christyi
– Limnochromis- przedstawicielami są Limnochromis abeelei i Limnochromis auritus
– Reganochromis- jedyny przedstawiciel to Reganochromis calliurus
– Tangachromis- jedynym przedstawicielem jest Tangachromis dhanisi
– Triglachromis- jedyny przedstawiciel to Triglachromis otostigma

Mastacembelidae, dzielące się na:
– Macrognathus- przedstawiciele to Macrognathus pentophthalmos i Macrognathus semiocellatu
– Mastacembelus- przedstawicielami są Mastacembelus ellipsifer oraz Mastacembelus erythrotaenia (Długonos ognisty)
– Sinobdella- jedyny przedstawiciel to Sinobdella sinensis

Poza pielęgnicami w wodach Tanganika żyje również wiele innych ryb, między innymi 7 gatunków niewielkich sumów z rodziny Mochokidae, które również świetnie sprawdzają w hodowli akwarystycznej. Najbardziej popularne z nich to Synodontis multipunctatus ( Gietkozęb pręgowany) i Synodontis petricola. W otwartych wodach jeziora spotkać też można 4 gatunki drapieżnych okoni (Lates), oraz 2 endemiczne gatunki śledziowatych z rodzaju Limnothrissa: Limnothrissa miodon i Limnothrissa stappersii.

Biotopy jeziora Tanganika
W zależności od podłoża i rodzaju wybrzeża w jeziorze Tanganika można wyróżnić kilka bitopów o odrębnych właściwościach fizykochemicznych
i biologicznych.
Ogólnie akwen dzieli się na:
– strefę przybrzeżną (litoral)
– strefę otwartej wody (pelagialu)
– strefę głębinową, czyli profundal, która ze względu na to, że praktycznie nie występuje w niej życie, nie jest interesująca z punktu widzenia akwarystyki.

Litoral jeziora Tanganika jest bardzo zróżnicowany ze względu na długą i silnie rozwiniętą linię brzegową. Zajmuje on część zbiornika ciągnącą się od brzegu do głębokości występowania roślin naczyniowych. Woda w tej strefie jest przeźroczysta i bardzo dobrze natleniona. Można go podzielić w zależności od podłoża i rodzaju wybrzeża na kilka typów:

Litoral piaszczysty – charakteryzuje się łagodnie opadającym piaszczystym dnem z pojedynczymi kamieniami i okruchami skalnymi. Pewne partie tego litoralu porastają rośliny naczyniowe z rodzajów: nurzaniec (Vallisneria), wywłócznik (Myriophyllum), rogatek (Ceratophyllum), moczarka (Elodea). Litoral piaszczysty nie dostarcza zbyt wielu kryjówek, dlatego zamieszkuje go tylko kilka gatunków ryb, przeważnie drapieżnych i szybko pływających, które w razie zagrożenia mogą się ratować ucieczką na otwarte wody. Typowymi rodzajami pielęgnicowatych występującymi w tej strefie są: Xenotilapia, Callochromis i Cyathopharynx. Występują tutaj także niektóre rodzaje tanganickich ślimaków, między innymi Tanganyicia michelae i Tanganyicia rufofilosa.

Litoral piaszczysty ze złożami muszli- to specyficzne siedliska o łagodnie opadającym piaszczystym podłożu, zamieszkałe przez muszlowce z rodzajów: Lamprologus, Neolamprologusi oraz Altolamprologus i Telmatochromis. Ryby te rozmnażają się wykorzystując puste muszle endemicznych ślimaków, m.in. Neothauma tanganyicense, Lavigeria grandis i Iridina spekei.

Litoral żwirowaty – strefa o stromo opadającym żwirowatym podłożu, na którym występują twory skalne o średnicy do kilkudziesięciu centymetrów. Między nimi znajduje się wiele szczelin skalnych stanowiących doskonałe siedlisko dla ryb. Sporadycznie można tu spotkać nurzańca (Vallisneria) lub rogatka (Ceratophyllum). Litoral żwirowaty zamieszkują pielęgnice preferujące przydenny tryb życia i żywiące się częściowo glonami z rodzajów: Julidochromis, Neolamprologus, Petrochromis, Pseudosimochromis, Simochromis, Spathodus, Tanganicodus, Telmatochromis, oraz niektóre gatunki z rodzaju Tropheus.

Litoral skalny (strefa dolna)– znajdują się tutaj duże bloki skalne, tworzące na stromym dnie potężne rumowiska, obfitujące w groty i szczeliny. Porastają je gęste, plechowate glony. Na tym obszarze dominują pielęgnice wyspecjalizowane w zdobywaniu pokarmu roślinnego. Rybami związanymi z tą strefą są głównie pielęgnice z rodzajów Tropheus i Telmatochromis. Występują tu również ryby z rodzaju Cyphotilapia, Ophtalmotilapia, Plecodus, Chalinochromis, Julidochromis, Perissodus, Neolamprologus, Petrochromis.

Litoral skalny (strefa przypowierzchniowa)- obejmuje górne 3 metry litoralu skalnego, zamieszkiwane przed odrębne grupy wyspecjalizowanych pielęgnic. Cechą tego biotopu jest obfitość roślin wodnych, glonów oraz mięczaków i skorupiaków, również wodno- lądowych. Można tu spotkać niektóre gatunki z rodzaju Julidochromis np. Julidochromis regani (Naskalnik Regana), oraz gatunki zwane „babkami”- Eretmodus cyanostictus, Spathodus marlier, Spathodus erythrodon i Tanganicodus irsacae. Wszystkie „babki” żywią się małymi bezkręgowcami (głównie krewetkami) oraz owadami i ich larwami, które uda im się znaleźć pośród skał.

Ujścia rzek- jest to strefa pokryta mulistą warstwą osadu, wśród którego można znaleźć nieliczne skupiska roślin takich jak nurzaniec (Vallisneria) i wywłócznik (Myriophyllum). Przejrzystość wody jest tutaj znacznie mniejsza niż w innych częściach jeziora. Żyją tu pielęgnice rodzajów: Callochromis, Simochromis i Limnotilapia, oraz niektóre giętkozęby np. Giętkoząb cętkowany (Synodontis multipunctatus).

Strefę pelagialu zamieszkuje niewiele gatunków pielęgnic. Charakterystyczne są dla niej kilkutysięczne stada ryb z rodzaju Cyprichromis. Występują tutaj największe z poznanych dotychczas pielęgnic- Boulengerochromis microlepis. Inne spotykane tu rodzaje to: Paracuprichromis, Limnochromis, Hemibates, Bathybates, Trematocara, Plecodus. Poza pielęgnicami w wodach otwartych żyją okonie i śledziowate z rodzaju Limnothrissa.

W strefie profundalu, ze względu na deficyty tlenowe tylko sporadycznie można spotkać przedstawicieli rodzajów: Trematocara i Limnochromis.

Akwarium biotopowe Tanganika
Ze względu na różnorodność biotopów oraz silną specyfikację ryb, trudno mówić o jednym tylko typie zbiornika. Każdy akwarysta powinien zadecydować, które grupy tych pasjonujących ryb najbardziej go interesują i spróbować otworzyć w swoim akwarium warunki najbardziej przypominające ich naturalne środowisko. Nie zaleca się mieszania ryb z różnych biotopów, ponieważ mają one zupełnie inne potrzeby i styl życia. Dlatego najlepiej zdecydować się na jedną grupę, albo tylko jeden gatunek pielęgnic.

Wybór zbiornika
Wybór akwarium zależy w głównej mierze od odtwarzanego biotopu, hodowanych gatunków oraz możliwości akwarysty. Oczywiście im większy zbiornik, tym lepszy komfort życia ryb oraz stabilniejsze parametry wody. Jako, że najchętniej hodowanymi w naszym kraju rybami akwariowymi z Tanganiki są Tropheusy i muszlowce, skupimy się na doborze zbiornika dla tych gatunków. Pierwsze z nich- pielęgnice z rodzaju Tropheus wymagają dość dużego akwarium ze względu na silny terytorializm. Uważa się, że dla stada składającego się z 12 sztuk ( w tym 3 samców) minimalna przestrzeń to zbiornik o wymiarach dna 150×50 cm. Wysokość akwarium nie jest tak istotna (wystarczy 40 cm), ponieważ to wielkość dna wyznacza ilość potencjalnych rewirów. W przypadku maleńkich muszlowców można wybrać znacznie mniejszy zbiornik- dno o powierzchni 50×30 cm będzie wystarczające dla 3 par ryb. Podobnie jak w przypadku Tropheusów wysokość akwarium nie jest istotna.
Akwarium z rybami z Tanganika warto wyposażyć w pokrywę, która częściowo zabezpieczy przed parowaniem lub nagłym wychładzaniem się wody.

Oświetlenie
Jezioro Tanganika jest w naturze dość silnie nasłonecznionym akwenem, jednak z uwagi na to, że tanganickie pielęgnice najlepiej prezentują się
w ciemniejszej scenerii- nie należy przesadzać z oświetleniem. Jeśli w zbiorniku nie ma roślin- wystarczy jedna świetlówka o ciepłej barwie (moc dobieramy do wielkości akwarium). Rośliny potrzebują znacznie silniejszego światła, jeżeli wiec sadzimy roślinność, sugeruje się równomierne rozmieszczenie trzech świetlówek, tak aby światło docierało do wszystkich zakątków zbiornika. Akwarium należy naświetlać przez 12-14 godzin dziennie przez cały rok. Latem, w czasie wyjątkowo słonecznych dni, można wyłączyć sztuczne światło na kilka godzin w godzinach południowych. W nocy warto zapewnić rybom niewielkie światło nocne.

Parametry wody
Właściwości wody w zbiorniku powinny być maksymalnie zbliżone do naturalnych. W akwariach należy utrzymywać temperaturę wody na poziomie 24-28 stopni Celsjusza (dla gatunków żyjących w głębi nie więcej niż 26 stopni Celsjusza). Nie wolno dopuszczać do spadku temperatury poniżej 20 stopni, oraz podniesienia powyżej 30 stopni. Optymalna wartość pH zawiera się między 8 a 9 i nie powinna spadać poniżej 7, 5. Mniej istotnym parametrem, na który jednak również warto zwrócić uwagę, jest twardość wody. Idealna powinna zawierać się pomiędzy 8 a 11 stopni niemieckich, a twardość węglanowa pomiędzy 16 a 18 stopni niemieckich. Nie jest to jednak na tyle istotny parametr, aby rygorystycznie go przestrzegać. Można podwyższyć twardość węglanową dodając do wody sody oczyszczonej (lub dostępnych w sprzedaży specjalnych preparatów akwarystycznych), co przy okazji podniesie jej odczyn pH. Powinniśmy również zapewnić wydajną filtrację biologiczną, gdyż ryby te wykazują szczególnie dużą wrażliwość na podwyższone stężenie związków azotu. Rolę filtrów biologicznych dobrze spełniają zewnętrzne filtry kanistrowe. Dobrze jest zaopatrzyć się w filtr posiadający zapas wydajności w stosunku do objętości posiadanego akwarium.

Tło i podłoże
Jako podłoża należy użyć piasku lub żwiru- w zależności do odtwarzanego biotopu, przy czym podłoże żwirowe jest znacznie łatwiejsze do utrzymania
w czystości. Aby zapobiec naturalnemu przemieszczaniu się i rozkopywaniu piasku przez ryby można umieścić żwir na spodzie, a jedynie na wierzchu rozsypać niezbyt grubą warstwie piasku. Jeżeli decydujemy się na otworzenie litoralu skalnego, co wiąże się z koniecznością budowania konstrukcji
z kamieni i okruchów skał, dno akwarium trzeba dodatkowo zabezpieczyć np. płytą styropianową, kratką filtra podżwirowego lub gruba siatką, na nich ustawić kamienie, a dopiero potem wysypać podłoże.
Bardzo ważną rolę pełni również tło. W handlu spotyka się bardzo często tapety, imitujące skalisty brzeg Tanganika oraz strukturalne, trójwymiarowe tła, które umieścić można wewnątrz zbiornika. Tło do akwarium można zrobić samodzielnie.

Dekoracje
Wystrój zbiornika również w dużej mierze zależy do wybranego biotopu i gatunków ryb, które chcemy hodować. Dla ryb zamieszkujących w naturze litoral skalny konieczne będzie zbudowanie konstrukcji skalnych z dużą ilością szczelin i kryjówek. Dobrze użyć do budowy kamieni, które będą nas wspomagały w utrzymaniu właściwych parametrów wody w akwarium. Doskonale pod tym względem sprawdzą się wapienie oraz dolomity. Jeżeli w filtrach mamy wkłady koralowe lub utrzymujemy twardość wody innymi metodami, do dekoracji możemy użyć również zwykłych otoczaków różnej wielkości. Dekoracyjność zbiornika na pewno wzrośnie, jeżeli będą to kamienie o zbliżonej do naturalnej kolorystyce. Nie należy używać kamieni, skał lub innych dekoracji, które posiadają ostre krawędzie, oraz tych o „podejrzanym” składzie chemicznym np. silnie połyskujących, co może sugerować zawartość rud metali. Żeby konstrukcja była stabilna, kamienie najlepiej połączyć silikonem akwarystycznym.
Zupełnie inna będzie aranżacja zbiornika dla muszlowców, w którym umieszczamy jedynie pojedyncze kawałki skał i kamieni, a na dno wysypujemy puste muszle po ślimakach. Z braku oryginalnych gatunków tanganickich mogą to być muszle Ampularii czy nawet rodzimego Winniczka, które mają podobny kształt oraz wielkość.

Rośliny
W zależności od biotopu obecność roślin jest mniej lub bardziej wskazana. W akwarium odwzorowującym litoral piaszczysty powinno ich być więcej, natomiast przy odtwarzaniu litoralu skalnego należy ograniczyć się do co najwyżej kilku sztuk. Rośliny, które można posadzić to: rogatek (Ceratophyllum), pływak (Utricularia), rdestnica (Potamogeton) i nurzaniec (Valisneria). Warto odpowiednio zabezpieczyć rośliny przed wykopaniem, bowiem wiele gatunków pielęgnic grzebie w podłoży i rozkopuje piasek.

Ryby
Dobór optymalnej obsady w akwarium tanganickim wymaga od akwarysty zgromadzenia sporej wiedzy na temat zwyczajów i potrzeb poszczególnych gatunków. Najbezpieczniejsze są zawsze akwaria jednogatunkowe, oczywiście pod warunkiem, że ilość osobników tego samego gatunku będzie odpowiednia w stosunku do posiadanego „metrażu”. Niektóre z ryb można trzymać razem, inne nawet pochodzące z jednego rodzaju nie powinny być hodowane w jednym zbiorniku ze względu na wzajemną agresję lub możliwość krzyżowania się gatunków. Np. Tropheusy najlepiej czują się w towarzystwie własnego gatunku, przy czym należy uważać na umieszczanie w jednym akwarium różnych odmian barwnych, ponieważ mogą z tego wyniknąć różne dziwne krzyżówki. Jeśli chcemy mieć akwarium wielogatunkowe, zamiast wprowadzać inne gatunki z rodziny Tropheus, lepiej zapewnić im towarzystwo „babek” z którymi nie będą rywalizować o rewiry. Często spotyka się zbiorniki z Tropheusami urozmaicone szczelinowcami lub naskalnikami- nie jest to jednak najlepsze sąsiedztwo z uwagi na odmienne zwyczaje żywieniowe. Nie należy również łączyć z Tropheusami ryb delikatnych np. z rodzaju Xenotilapia czy Microdontochromis, a także ryb o długich płetwach np. Ophthalmotilapia ze względu na bezpieczeństwo tych ostatnich.
Z kolei szczelinowce dość dobrze reagują na towarzystwo innych gatunków ze swojej grupy, oczywiście pod warunkiem, że w zbiorniku jest odpowiednia ilość rewirów.
Podobnie muszlowce, które w bardzo dużych zbiornikach mogą być trzymane z innymi muszlowcami. Natomiast obecność większych gatunków ryb, nawet tych łagodnych i roślinożernych, może wywołać u nich stres i niechęć do rozmnażania.
Generalnie, dobierając różne gatunki pielęgnic do akwarium biotopowego, stosuje się dwie zasady. Pierwsza z nich mówi, żeby nie mieszać ryb z różnych biotopów. Druga natomiast, żeby unikać łączenia gatunków o różnych potrzebach żywieniowych. Szczegółowe informacje można uzyskać z literatury opisującej zwyczaje konkretnych, interesujących nas gatunków.

Inne zwierzęta
Jezioro Tanganika obfituje w różne ciekawe gatunki fauny słodkowodnej, dlatego urządzając akwarium nie musimy ograniczać się jedynie do ryb. Można np. wprowadzić do zbiornika któryś z występujących naturalnie w jeziorze gatunków ślimaka np. dość popularny w akwarystyce Neritina natalensis czy
( znacznie trudniejszy do zdobycia) Neothauma tanganyicense. Oczywiście w zbiorniku zamieszkanym przez gatunki drapieżne, ślimaki mogą szybko stać się przekąską, więc takie połączenie raczej nie jest zalecane.
W akwarium biotopowym Tanganika, doskonale odnajdzie się również Krab biały (Platythelphusa immaculata). Jest to gatunek roślinożerny, a więc nie ma obawy, że będzie polował na ryby. Jak wszystkie kraby wymaga jednak sporo przestrzeni i zbyt duże ilości pływających wokół niego ryb mogą go drażnić- dlatego taki zestaw polecany jest jedynie w naprawdę dużych zbiornikach.